خبر

دو نوع رزین وجود دارد که برای تولید کامپوزیت ها استفاده می شود: Thermoset و Thermoplastic. رزین های Thermoset بسیار رایج ترین رزین ها هستند ، اما به دلیل استفاده از کامپوزیت ها ، رزین های ترموپلاستیک به دلیل گسترش استفاده از کامپوزیت ها علاقه تجدید می کنند.
رزین های Thermoset به دلیل فرآیند پخت ، که از گرما برای تشکیل پلیمرهای بسیار متقاطع که دارای پیوندهای سفت و سخت نامحلول یا تزریق هستند که هنگام گرم شدن ذوب نمی شوند ، سخت می شوند. از طرف دیگر ، رزین های ترموپلاستیک شاخه ها یا زنجیرهای مونومرهایی هستند که هنگام گرم شدن و جامد شدن پس از خنک شدن نرم می شوند ، یک فرآیند برگشت پذیر که نیازی به پیوند شیمیایی ندارد. به طور خلاصه ، می توانید رزین های ترموپلاستیک را دوباره یادآوری و اصلاح کنید ، اما نه رزین های ترموست.

علاقه به کامپوزیت های ترموپلاستیک به ویژه در صنعت خودرو در حال رشد است.

مزایای رزین های حرارتی
رزین های Thermoset مانند اپوکسی یا پلی استر به دلیل ویسکوزیته کم و نفوذ عالی به شبکه فیبر ، در تولید کامپوزیت مورد علاقه قرار می گیرند. بنابراین می توان از الیاف بیشتری استفاده کرد و استحکام مواد کامپوزیت تمام شده را افزایش داد.

آخرین نسل هواپیما به طور معمول شامل بیش از 50 درصد اجزای کامپوزیت است.

در حین پالتر ، الیاف درون یک رزین ترموست فرو می روند و درون یک قالب گرم قرار می گیرند. این عمل یک واکنش پخت و پز را فعال می کند که رزین با وزن مولکولی کم را به یک ساختار شبکه سه بعدی جامد تبدیل می کند که در آن الیاف در این شبکه تازه تشکیل شده قفل می شوند. از آنجا که بیشتر واکنشهای پخت و پز گرمازا هستند ، این واکنشها به عنوان زنجیرها ادامه می یابد و تولید در مقیاس بزرگ را قادر می سازد. پس از تنظیم رزین ، ساختار سه بعدی الیاف را در جای خود قفل می کند و قدرت و سفتی را به کامپوزیت منتقل می کند.