دو نوع رزین برای تولید کامپوزیت‌ها استفاده می‌شود: ترموست و ترموپلاستیک. رزین‌های ترموست تاکنون رایج‌ترین رزین‌ها بوده‌اند، اما رزین‌های ترموپلاستیک به دلیل گسترش استفاده از کامپوزیت‌ها، دوباره مورد توجه قرار گرفته‌اند.
رزین‌های ترموست به دلیل فرآیند پخت، که از گرما برای تشکیل پلیمرهای با پیوندهای عرضی بالا استفاده می‌کند، سخت می‌شوند. این پلیمرها پیوندهای سفت و سختی دارند که نامحلول یا ذوب‌ناپذیر هستند و هنگام گرم شدن ذوب نمی‌شوند. از سوی دیگر، رزین‌های ترموپلاستیک شاخه‌ها یا زنجیره‌هایی از مونومرها هستند که هنگام گرم شدن نرم می‌شوند و پس از سرد شدن جامد می‌شوند، فرآیندی برگشت‌پذیر که نیازی به پیوند شیمیایی ندارد. به طور خلاصه، می‌توانید رزین‌های ترموپلاستیک را دوباره ذوب و قالب‌گیری کنید، اما رزین‌های ترموست را نه.
علاقه به کامپوزیت‌های ترموپلاستیک به ویژه در صنعت خودرو رو به افزایش است.
مزایای رزین‌های ترموست
رزین‌های ترموست مانند اپوکسی یا پلی‌استر به دلیل ویسکوزیته پایین و نفوذ عالی در شبکه الیاف، در ساخت کامپوزیت‌ها مورد توجه هستند. بنابراین می‌توان از الیاف بیشتری استفاده کرد و استحکام ماده کامپوزیت نهایی را افزایش داد.
جدیدترین نسل هواپیماها معمولاً بیش از ۵۰ درصد قطعات کامپوزیتی دارند.
در طول فرآیند پالتروژن، الیاف در یک رزین ترموست فرو برده شده و در قالب گرم شده قرار می‌گیرند. این عملیات یک واکنش پخت را فعال می‌کند که رزین با وزن مولکولی کم را به یک ساختار شبکه‌ای سه‌بعدی جامد تبدیل می‌کند که در آن الیاف در این شبکه تازه تشکیل شده قفل می‌شوند. از آنجایی که اکثر واکنش‌های پخت گرمازا هستند، این واکنش‌ها به صورت زنجیره‌ای ادامه می‌یابند و امکان تولید در مقیاس بزرگ را فراهم می‌کنند. پس از سفت شدن رزین، ساختار سه‌بعدی الیاف را در جای خود قفل می‌کند و به کامپوزیت استحکام و سختی می‌بخشد.
زمان ارسال: ۱۹ اکتبر ۲۰۲۲
